Најпрестижното шаховско клупско натпреварување во 2015 година заслужува посебен пост, особено заради фактот што се одржа во Скопје.
На почеток неколку зборови за организацијата. Ефикасна и без проблеми, во салата беше многу комотно, а за мене најважно беше што имаше доволно место помеѓу таблите. Сум учествувал на многу екипни турнири, и на олимпијади и европски првенства кадешто играчите биле набиени еден до друг да нема каде да се стави чаша вода, затоа просторноста беше важен фактор. Втор позитивен момент беше релаксираниот став на организаторите и судиите. Да појаснам: во последно време има тенденција на драконско казнување на играчите, почнувајќи од нула толеранција за доцнење (во Скопје беше 15 минути) до забрана за напуштање на салата, допинг контроли итн. па како играч на вакви престижни натпревари се чувствувам под константен надзор и во секој момент очекувам некој судија за нешто да ме вознемирува. Тоа што најмногу ми пречело е отсуството на почит кон играчите од страна на судиите и организаторите, кои демонстрираат моќ со своите претерани предупредувања и овластувања – како играчите да постојат заради нив, а не обратно. За среќа тоа не беше случај во Скопје, дури и мојот тест со неносење на картичката за идентификација помина без проблеми и можев слободно да се шетам меѓу првите табли. Сумирано, честитки за општина Карпош и шаховскиот клуб Гамбит Асеко за успешната организација.
Од натпреварувачки аспект турнирот беше огромен успех. Јас настапив за мојот англиски клуб Чедлтон (се чувствував како да настапувам за тим од Премиер лигата во Лигата на шампиони – сепак сме трети во Англија!) и го постигнав најдобриот резултат на 4. табла, 5.5 поени од 7 партии. Истовремено тоа беше и најдобриот резултат на целиот турнир, со оглед на тоа дека ниту еден играч не освои 6 поени. Конкуренцијата на мојата табла беше огромна, но на крај успеав да завршам пред играчи како Адамс (кој го имаше најдобриот перформанс на 4. табла), Раџабов, Вашие-Лаграв, Ванг Јуе, Андрејкин итн. Еве го и целосниот редослед (кликни за да зголемиш):
Мојата најдобра партија беше победата со црни фигури против велемајсторот Алон Гринфелд од Израел:
Македонските клубови имаа одличен настап. Во машка конкуренција најголеми надежи имаше Алкалоид, кој покажувајќи ги своите финансиски мускули собра ѕвезден состав со 6 елитни велемајстори и беше 3. на почетниот ранкинг. Во првите две кола, кога противниците сеуште не беа силни, добија шанса и македонските играчи Недев и Панчевски кои совесно си ја завршија задачата со победи над своите противници. Понатаму следеа клучните мечеви во кои Алкалоид не ризикуваше и играше во својот најсилен состав. И работите одеа според планот се до овој фатален момент:
Овој пораз како да ја разниша самодовербата на легионерите во составот на Алкалоид и следниот ден тие беа поразени од конечниот победник, екипата на Сиберија, предводена од феноменалниот Крамник. Иванчук го забележа својот втор пораз од позиција во која само тој може да игра на победа:
Вториот пораз на Алкалоид ги закопа амбициите на клубот за медал. Од една страна голема штета, затоа што пласман во првите три во Европа на една македонска екипа е нешто извонредно, со претпоставка дека би придонел за шаховски бум во земјата, но од друга страна не гледам каква конекција имаат 6-те странци со шаховскиот клуб Алкалоид – со пари може да се купи квалитет, но не може да се создаде екипен дух, барем не за толку брзо време. Алкалоид отсекогаш бил клуб со силно внатрешно јадро и играчи кои со децении играат заедно и тоа бил залогот на сите негови успеси. Отстранувањето на тоа јадро и замената со играчи кои тие работи не ги чувствуваат не е начин на кој клубот обично функционира и можеби тоа имаше влијание врз хармонијата на екипата. И покрај се, конечниот пласман на Алкалоид, делба на 5. место (6. по дополнителни критериуми) сметам дека е успех – на вакви турнири нема гаранција за ништо и во исклучително жестока конкуренција секој пласман во првите 10 е огромно постигнување.
Гамбит Асеко настапи и во машка и во женска конкуренција. И додека во машка конкуренција играше за своја душа, во женска конкуренција не ги криеше своите амбиции. Исто како и Алкалоид во машка конкуренција и Гамбит ангажираше цел тим составен од странски играчи со очигледна цел да се освои медал. Идејата им се оправда стопроцентно – освоија сребрен медал и станаа вице-шампиони на Европа и нивната прва табла, поранешната светска шампионка Антоанета Стефанова освои златен медал за најдобар перформанс на првата табла. Големи честитки за успехот со надеж дека Гамбит нема да го заборави женскиот шах и во иднина. Исто така се надевам дека клубот има идеја како да го озвучи овој успех и да создаде некаков шаховски моментум во земјата.
Останатите македонски екипи, Центар и Карпош, добија шанса да настапат на вакво елитно натпреварување и играјќи без посебни амбиции сигурен сум дека уживаа во секој момент од настапот.
Со успешната организација Македонија уште еднаш се запиша во поновата шаховска историја (да потсетам дека во 2009 година Охрид беше домаќин на уште еден одлично организиран ЕКК). Традицијата која започна со турнирите на солидарност и олимпијадата во 1972 година продолжува и како љубители на шахот би сакале да се надеваме дека ова не е последното елитно натпреварување организирано од нашата земја.
