Одамна немам напишано нешто на македонски јазик, но деновиве сосема случајно налетав на еден напис во Фокус за македонскиот интернационален мајстор по дописен шах, Ристо Донев и тоа ме поттикна да напишам нешто по тој повод.

Ристо Донев е физички хендикепиран, но тоа не го спречило да му посвети на нашиот спорт. И покрај успесите кои ги постигнал, сениорски шампион на Југославија и репрезентативец, учесник на светски првенства по дописен шах, тоа не му носи никаков статус во нашето општество, што во неговиот случај е уште поболно заради неговата состојба.

Државата треба да биде институција која се грижи за своите граѓани. Во една цивилизирана држава спортот и уметноста имаат високо место. Тие служат за издигнување на културното ниво на граѓаните.

Македонија е држава која сеуште се обидува да се пробие и да остави траг како на европско, така и на светско ниво. Со посебни политички победи не можеме да се пофалиме, со економска благосостојба уште помалку. Единствен начин кој и останува на државата за да се истакне и да привлече внимание врз себе се токму спортот и уметноста.

Нашиот спорт е еден од ретките успешни спортови во државата. Медалји на европски и светски првенства, олимпијади, европски купови. Шаховски професионалци кои го шират доброто име на Македонија до најдалечните делови на земјината топка. Би се рекло дека државата би требала да биде исклучително заинтересирана да го оддржи и поттикнува овој спорт кој толку многу направил, прави и ќе прави за неа.

Но знаеме дека тоа не се случува. Причините се познати и во нив нема да навлегувам сега, но да се вратам на почетокот на овој пост и Ристо Донев. Кога една држава не може да согледа и да му оддаде почит на човек кој животот го посветил на својата страст и постигнал успеси кои истата таа држава ја прославиле, и случајот да биде повпечатлив, истиот тој човек е со физички хендикеп, тогаш навистина нешто е погрешно во државата македонска. Каде е човечноста, каде е грижата, каде е основната култура која налага да се помогне кога некој е во неволја?

Не е ни чудо што шахот нема статус. Кога нема култура, нема ни почит. Тоа веројатно нема ни да се смени. Но еден гест, едно признание, малку помош, кои не се ништо за една држава, за една индивидуа можат да значат разлика помеѓу промашен и исполнет живот. А тоа не е мала разлика.